Лёгка слалася дарога,
Не скупілася надвор’е,
I ўзьляталі нашы думы
Вышай роднага парога.
Вышай коміна над хатай,
Вышай пёрыстых аблок!..
Ці ж дарэмна зрок і сіла
Перайшлі ў нас з самых мудрых,
Нескароных і ласкавых,
Мужных вояў, шчыраўніц?
Але ж ёсьць: лятаем ніжай!
Ніжай праўды і сумленьня,
Ніжай ласкі і даверу,
Ніжай розуму свайго.
|
|
